Το Πέτρινο Μαυσωλείο και το μυστικό πρόσωπο της Μυκόνου

Στη σκιά των θεών: Ο θρύλος που κρύβει η Μύκονος.

Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη της Μυκόνου, υπάρχει μια άλλη όψη του νησιού. Δεν θα τη βρεις σε τουριστικούς οδηγούς, ούτε θα την απαθανατίσεις σε καρτ ποστάλ. Είναι η σιωπηλή πλευρά, εκεί όπου ο άνεμος φέρνει μνήμες από αρχαίους θεούς, απαγορευμένα σώματα και μυστικούς τάφους. Στην καρδιά αυτής της σιωπής, αναδύεται ο θρύλος του Πέτρινου Μαυσωλείου.

Απέναντι από τη Μύκονο, σε απόσταση αναπνοής, απλώνεται η Ρήνεια. Σήμερα ακατοίκητη, στην αρχαιότητα θεωρούνταν ιερή σχεδόν όσο η γειτονική Δήλος. Κανείς δεν επιτρεπόταν να γεννηθεί ή να πεθάνει πάνω στο ιερό νησί του Απόλλωνα και της Άρτεμης. Όσοι αρρώσταιναν, πέθαιναν ή επρόκειτο να γεννήσουν, μεταφέρονταν στη Ρήνεια. Εκεί χτίστηκε το Πέτρινο Μαυσωλείο, τόπος ταφής ιερών ή υψηλά ιστάμενων προσώπων, μακριά από την παρουσία των κοινών θνητών.

Η Ρήνεια έγινε ο νεκρότοπος των Δήλιων και των προσκυνητών. Οι τάφοι, άλλοι επιβλητικοί και άλλοι σχεδόν αόρατοι, σμιλεύτηκαν με πέτρα και σιωπή. Ο θρύλος λέει πως οι ψυχές που δεν θάφτηκαν με τιμές περιπλανώνται ακόμη ανάμεσα στις δυο ακτές, όταν φυσά ο βοριάς. Ίσως γι’ αυτό ο αέρας της Μυκόνου κρύβει πάντα μια ανησυχία.

Η Μύκονος δεν υπήρξε μόνο σταθμός εμπόρων και ναυτικών. Υπήρξε φύλακας μιας ιερής ισορροπίας. Ανάμεσα στο φως της Δήλου και τη σιωπή της Ρήνειας, το νησί στάθηκε γέφυρα ανάμεσα στο ιερό και το καθημερινό. Σήμερα, λίγοι τολμούν να περάσουν απέναντι για να αντικρίσουν τα ερείπια και να νιώσουν την αύρα του παρελθόντος.

Ίσως ο αληθινός μύθος της Μυκόνου να μην ζει στις βουβές ώρες της νύχτας, αλλά να αναπνέει αθόρυβα κάτω από το φως του Αιγαίου, στη σκιά ενός ξεχασμένου μαυσωλείου από πέτρα.