AUTHORS STORIES
Ρένα ΡΏΣΣΗ-ΖΑΐΡΗ
Μια «βουτιά» στις λέξεις, στα συναισθήματα και στην αγάπη
Η Ρένα ΡΏΣΣΗ-ΖΑΐΡΗ είναι μία από αυτούς τους δημιουργούς που ξέρουν να μιλούν για τον έρωτα, τη ζωή και τη δύναμη της ψυχής με τρόπο αληθινό, ανθρώπινο και γεμάτο φως.
Με αφορμή το νέο της βιβλίο, «ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ », είχα την τύχη να κάνω μαζί της μια συνέντευξη διαφορετική. Όχι αυστηρά λογοτεχνική, αλλά βαθιά προσωπική. Μια συνέντευξη-έκπληξη, που ξεδιπλώνει τη γυναίκα πίσω από τις λέξεις.
1.) Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, ποια στιγμή θα ξεχώριζες σαν εκείνη που κατάλαβες ότι η γραφή δεν θα ήταν απλώς μια ανάγκη, αλλά τρόπος ζωής;
Δεν τη διαλέγεις τη γραφή, σε διαλέγει. Δεν είναι χόμπι, αρνείται να σταθεί στο περιθώριο, ζητάει την πλήρη αφοσίωσή σου. Θέλει να την υπηρετείς πυρετωδώς, να τοποθετείς σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου και ταυτόχρονα να τον ανακαλύπτεις μέσα από τις λέξεις. Απαιτεί θυσίες, απαιτεί να γράφεις για τη ζωή, χωρίς ουσιαστικά να τη ζεις, να τη βιώνεις μέσα από τους ήρωές σου.
Όταν όμως έρχονται δύσκολες εκείνες στιγμές, τότε και μόνο τότε αντιλαμβάνεσαι πως οι θυσίες σου δεν πήγαν χαμένες, γιατί η γραφή έχει τη δύναμη να επουλώνει τις πληγές σου, να σε λυτρώνει.
1.1) Ήταν κάτι που γεννήθηκε μέσα από χαρά ή από πόνο;
Τα τραύματα της ψυχής είναι που θρέφουν τη γραφή. Όταν πονάς, γράφεις. Παλεύεις να επουλώσεις τα τραύματά σου, να οδηγηθείς στη λύτρωση.
Από τα δύο μου χρόνια άρχισα να μεγαλώνω χωρίς μητέρα. Λίγα χρόνια μετά συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Λαχταρούσα μια ολοζώντανη μαμά. Γι’ αυτό κι άρχισα να «γράφω» μέσα στο μυαλό μου, έφτιαξα μια μαμά για μένα. Με έπνιγε στα φιλιά, με αγκάλιαζε, με πλημμύριζε τρυφερότητα. Κι έτσι έμαθα να ζω μέσα από τη γραφή μου. Κι από τότε, όλα όσα με τραυματίζουν βρίσκουν διέξοδο.
Τα συναισθήματά μου ενώνονται με αυτά που κρύβουν μέσα τους οι αναγνώστες μου και φοβούνται να εκφράσουν. Γράφω για εκείνους, μέσα από εκείνους. «Ουρλιάζω» τις χαρές και τον πόνο τους, τους έρωτές τους, κλαίω, υποφέρω, ξεκαρδίζομαι στα γέλια, πονάω… Ζω, με όλη τη σημασία της λέξης. Ζω κι αναπνέω ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους: την πραγματικότητα, τη φαντασία μου και τις ιστορίες που ακουμπούν στην αγκαλιά μου, οι φίλοι αναγνώστες μου και μετατρέπονται σε μυθιστορήματα.
2.) Μεγάλωσες μέσα σε μια οικογένεια που ανέπνεε λέξεις, ιστορίες, βιβλία. Πώς ήταν να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι όπου οι λέξεις είχαν φωνή;
Το πατρικό μου ήταν γεμάτο βιβλιοθήκες, τα βιβλία ήταν τα δικά μου παιχνίδια. Ο Νικόλαος Ρώσσης, ο πατέρας μου, ήταν απίστευτα τρυφερός, αλλά δε μιλούσε πολύ, δεν ανοιγόταν. Είχε βασανιστεί στη ζωή του, τα έκρυβε τα τραύματά του για να μη με πληγώσει. Κι έγινε αυτό ακριβώς που με ρωτάς. Τα βιβλία που αγκάλιαζα είχαν φωνή. Οι λέξεις που ανέπνεα απαντούσαν στα ερωτήματά μου, αντικαθιστούσαν την πατρική φιγούρα, κάθε φορά που την είχα ανάγκη,
2.1) Υπάρχει μια φράση ή συμβουλή από τον πατέρα ή τον παππού σου που κρατάς μέχρι σήμερα;
Τον παππού μου, τον Ιωάννη Ρώσση, δεν τον γνώρισα. Ήταν φιλόλογος και συγγραφέας, ονομαστός και βραβευμένος. Το μόνο που τον αντιπροσώπευε για μένα ήταν τα βιβλία του που είχαν την πρώτη θέση στην τεράστια βιβλιοθήκη μας στο σαλόνι: Λεξικό ομαλών και ανωμάλων ρημάτων της αρχαίας ελληνικής, Γραμματική της αρχαίας ελληνικής γλώσσας της αττικής διαλέκτου, Ορθογραφικό και ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας κι ένα σωρό άλλα, τα οποία κυκλοφορούν μέχρι σήμερα. Πέθανε όταν ο πατέρας μου ήταν οκτώ χρονών, κάτι που ουσιαστικά τον «ανάγκασε» όταν μεγάλωσε, να μη ασκήσει το επάγγελμα της δικηγορίας, αλλά να ανοίξει εκδοτικό οίκο.
Το όνομά του παππού μου όμως έπεφτε βαρύ και στους δικούς μου ώμους. Έπρεπε να αποδεικνύω καθημερινά στους φιλολόγους μου στο σχολείο ότι αξίζω να είμαι εγγονή του. Ευτυχώς που ήταν φιλόλογος κι όχι μαθηματικός…
«Να μη φοβάσαι να εκφράζεις την αγάπη σου», με συμβούλευε συχνά ο πατέρας μου. Μια φράση που έγινε ο σκοπός της ζωής μου ολόκληρης.
3.) Έχεις γράψει τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες. Πώς αλλάζει μέσα σου η Ρένα όταν περνά από τον παιδικό κόσμο στη λογοτεχνία των ενηλίκων;
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, όχι δεν αλλάζει μέσα μου τίποτα όταν περνώ από τον έναν κόσμο στον άλλο. Τα παιδικά μου βιβλία γεννιούνται μέσα από τις επιθυμίες και τα θέλω των παιδιών. Τα ακούω προσεκτικά, καταγράφω κάθε τους λέξη, κάθε φοβία κι ανασφάλειά τους, οι ήρωές μου είναι εκείνα. Είμαι αληθινή μαζί τους, τα αντιμετωπίζω ως μικρούς ενήλικες, τους έχω εμπιστοσύνη. Οι παιδαγωγικές μου σπουδές με βοήθησαν να γράφω για εκείνα γνωρίζοντας τον τρόπο που χρειάζεται για να μην τα πληγώσω ποτέ.
Γράφω με το μελάνι της καρδιάς μου και για τους ενήλικες, έχοντας πια συνειδητοποιήσει το πολύτιμο μυστικό: πως κάθε ενήλικας κρύβει ένα παιδί μέσα του. Και σε εκείνο το παιδί απευθύνομαι, προσπαθώντας να φέρω και πάλι στην επιφάνεια την αθωότητά που κρύβει με τόση επιμέλεια στην καρδιά του, το ξεχασμένο του χαμόγελο…
3.1)Νιώθεις ότι κάπου συναντιούνται αυτοί οι δύο κόσμοι;
Μα ο κόσμος του παιδικού βιβλίου ήταν που με οδήγησε στον κόσμο της λογοτεχνίας ενηλίκων. Παντρεύτηκα μικρούλα, πάλεψα, κουράστηκα, δυσκολεύτηκα να συνδυάσω τον ρόλο της μητέρας με αυτόν της φοιτήτριας, αλλά το όνειρό μου να περιστοιχίζομαι από παιδιά για να αναβιώσω την πληγωμένη παιδική μου ηλικία έγινε πραγματικότητα. Είχα παιδιά στο σπίτι μου, παιδιά στην τάξη μου, αισθανόμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου.
Το λάτρεψα το επάγγελμα της νηπιαγωγού, μου πρόσφερε τόσα πολλά. Εκείνη την εποχή άρχισα να γράφω παραμύθια παρέα με τους μικρούς μου μαθητές. Αν αφοσιωθείς στα παιδιά, αν «σπουδάσεις» την ψυχή τους, τότε κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο ολόκληρο.
Άρχισα να γράφω παιδικά βιβλία, τα οποία γεννήθηκαν μέσα από τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Τα παιδιά ήταν με έμαθαν να γράφω και για τους ενήλικες, να είμαι αληθινή, να βουτάω στα συναισθήματά μου, να κάνω ανατροπές. Και τα εκατοντάδες παιδικά μου βιβλία μου χάρισαν τη δύναμη να αρχίσω να γράφω και βιβλία ενηλίκων.
4.) Στα βιβλία σου υπάρχει πάντα φως, θάλασσα, έρωτας, αλλά και μια εσωτερική μελαγχολία. Από πού αντλείς αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι;
Η αγάπη είναι που με βοηθάει να αντλώ ισορροπία μέσα μου. Η αγάπη που μου χαρίζουν απλόχερα οι αναγνώστες μου. Η σχέση μου μαζί τους είναι απίστευτη. Με αποκαλούν «Ρένα της καρδιάς τους», είναι η κινητήριος δύναμη που με κρατάει σε συνεχή εγρήγορση, με δυναμώνει, μου χαρίζει το κουράγιο και την ασφάλεια που έχω ανάγκη. Αισθάνομαι κομμάτι των αναγνωστών μου, παραθέτω όλα τα άγχη, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους, παλεύω να τους ταξιδεύω σε αρώματα ψυχής. Το πιο σημαντικό για μένα είναι πως γράφω για εκείνους, μέσα από εκείνους. Το άπλετο φως της πατρίδας μας, με δυναμώνει, βουτάω στον έρωτα, σε όλες τις χαρές της ζωής, αλλά και στις λύπες της…
Αντικρίζω το ποτήρι μισογεμάτο κι αν καμία φορά μελαγχολώ, άθελά μου, τότε παίρνω δύναμη από το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, και συνεχίζω να «τραγουδάω» τη ζωή.
Η ευτυχία είναι επιλογή μας κι είναι κλεισμένη στη χούφτα μας.
Ξεκινώντας ένα καινούριο βιβλίο αισθάνομαι σαν να γράφω για πρώτη φορά, έχω άγχος κι απέραντη αγωνία. Παλεύω να ανταγωνιστώ τον ίδιο μου τον εαυτό, να συμπαρασύρω τους αναγνώστες σε ένα καινούριο μυθιστόρημα καλύτερο ή ισάξιο του προηγούμενου. Κι αυτή η αγωνία είναι που κάνει τη γραφή τόσο μαγευτική. Είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, ένα ταξίδι στην ίδια μου την ψυχή, την οποία καταθέτω κάθε φορά, γράφοντας.
5.) Το «Βουτιά στην Αγάπη» είναι ένας τίτλος γεμάτος συναίσθημα. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιστορία; Ήταν κάτι που κουβαλούσες καιρό μέσα σου;
Είναι ένας τίτλος που λατρεύω. Το ίδιο το ταξίδι μου στη συγγραφή θα το χαρακτήριζα: Βουτιά στην αγάπη. Γι’ αυτό ακριβώς επέλεξα και αυτό τον τίτλο για το εικοστό μυθιστόρημά μου, καθώς έκλεισε ένας κύκλος για μένα και προχωρώ ακάθεκτη παρακάτω.
Λαχταρούσα να πλησιάσω για άλλη μια φορά αυτό το βαθύ, το απόλυτο συναίσθημα, να το βιώσω παρέα με τους ήρωές μου. Κι έτσι ανέβασα στη σκηνή την ίδια την αγάπη. Το μυθιστόρημά μου βούτηξε σε αμέτρητα συναισθήματα, έστησε τον χορό των αισθήσεων, αναρωτήθηκε τόσα πολλά.
Λαχταρούσα να αποδείξω παρέα με τους ήρωές μου πως όταν αγαπάμε βαθιά κάποιον, δεν του ανήκουμε και δε μας ανήκει, πως η εξάρτηση σκοτώνει την ελευθερία. Αλλά και πως η ωρίμανση του εαυτού μας εξαρτάται από την αγάπη. Είναι αλληλένδετα αυτά. Όσο πιο πολύ αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο μπορούμε να αγαπήσουμε και τους άλλους.
5.1) Αν έπρεπε να περιγράψεις το βιβλίο με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν;
«Ζωή».
6.) Οι ήρωες σου έχουν πάντα ρωγμές, αλλά μέσα από αυτές γεννιέται η αγάπη. Πιστεύεις πως η αγάπη σώζει τελικά ή μας μαθαίνει απλώς να επιβιώνουμε;
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μου.
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στο συγγραφικό μου έργο.
Γιατί είναι ο μοναδικός μας δρόμος. Για να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή. Είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, που μας εξυψώνει, που μας καθοδηγεί…
7.) Οι αναγνώστες σου συχνά λένε πως τα βιβλία σου τους «θεραπεύουν». Πώς νιώθεις όταν μαθαίνεις ότι μια ιστορία σου έγινε καταφύγιο κάποιου;
Γράφω για να εξωτερικεύσω όλα όσα κρύβουν οι αναγνώστες μου μέσα τους. Είμαι η αλήθεια τους, η φωνή της ψυχής τους, ο εαυτός τους, όταν αποφασίζουν να βγάλουν επιτέλους τη μάσκα που φορούν καθημερινά.
Την γρατσουνίζω την ψυχή μου, χρωματίζοντας τον κόσμο τους, μετατρέποντας όλα όσα μου εμπιστεύονται σε βιβλία. Κι όταν μου εξομολογούνται πως κάποια ιστορία μου έγινε το δικό τους καταφύγιο, δε διστάζω να το πω: δακρύζω… Αισθάνομαι πως ακούμπησα κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό τον κόσμο.
7.1)Θυμάσαι κάποια μηνύματα που σε έκαναν να συγκινηθείς πραγματικά;
Καθημερινά σχεδόν οι αναγνώστες, μου γράφουν πως είμαι το ψυχολογικό τους στήριγμα, η πηγή της δύναμής τους: ό,τι ακριβώς είναι εκείνοι για μένα.
Τα μηνύματά τους με κάνουν και βουρκώνω. Είναι τόσο πολλά, αμέτρητα, τα φυλάω στο σεντούκι της καρδιάς μου. Με συντροφεύουν στις σκοτεινές μου ημέρες. Είναι τα βραβεία της δικής μου ψυχής.
«Είσαι άνθρωπος της ζωής μας».
Ελευθερία Β.
«Ανταποδίδουμε το φως που παίρνουμε απ’ όσα μας λέει η καρδιά σου…»
Νένα Μ.
«Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου!»
Ntenia T.
«Σαν μαγνήτης μας τραβάς κοντά σου και με τρόπο μαγικό κάνεις την ιστορία σου προσωπική υπόθεση όλων».
Ηρώ Ρ.
«Τα βιβλία σου, Ρένα μου, πρέπει να ξεκινήσουν να τα διδάσκουν στα σχολεία την ώρα της λογοτεχνίας
Φαντάσου πόσο καλύτεροι θα γίνουνε οι άνθρωποι!»
Μιχάλης Ν.
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με έχετε βοηθήσει με τα μυθιστορήματά σας. Έχω μια ψυχική διαταραχή και περνάω δύσκολα. Μόνο όταν διαβάζω τα βιβλία σας ηρεμώ, μπαίνω στη θέση της πρωταγωνίστριας, μου γεννιέται ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Αυτό που κάνετε, αυτό το τεράστιο δώρο, για μερικούς από μας είναι το καλύτερο φάρμακο…»
Γωγώ Β.
8.) Όταν γράφεις, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Στήνεις την ιστορία στο μυαλό σου ή αφήνεσαι να σε οδηγήσουν οι ήρωες;
Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου, αλλά και των ανθρώπων που με διαβάζουν και μου ανοίγουν την ψυχή τους. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.
Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής.
8.1) Έχει τύχει ποτέ να σε «προδώσει» ένας ήρωας και να πάρει άλλη κατεύθυνση απ’ αυτή που είχες φανταστεί;
Όταν βουτάω στη γραφή, έχω κάποιον στόχο. Τον υπηρετώ αυτό τον στόχο, προσπαθώντας να φτάσω στη λύτρωση. «Παίζω» παρέα με τους ήρωές μου, κάνω σκανδαλιές, τους ταξιδεύω για να χαίρομαι την ελευθερία, τον καθαρό αέρα της γραφής και πολλές φορές ενώ πιστεύω πως γνωρίζω καλά τον δρόμο που θα πάρουν, από τη μέση του βιβλίου και μετά, λοξοδρομούν. Κάνουν του κεφαλιού τους! Δεν τους αντιστέκομαι, αφήνομαι για να δω πού θα με οδηγήσουν…
Είναι μαγική η γραφή.
Κάποιες φορές αποφασίζω να «σκοτώσω» κάποιον ήρωά μου, κάποιον που ταλαιπώρησα πολύ. Για να ακολουθήσω άλλους δρόμους. Και τελικά ο ήρωας ή η ηρωίδα μου όχι μόνο δεν πεθαίνει, αλλά παντρεύεται, κάνει παιδιά… Όπως έγινε με την Ελίνα μου, στο «Αγαπώ θα πει Χάνομαι».
9.) Στο «Βουτιά στην Αγάπη» νιώθει κανείς πως η θάλασσα είναι κι εκείνη ένας χαρακτήρας. Πόσο ρόλο παίζει για σένα η φύση στη συγγραφή;
Η θάλασσα, αχ, η θάλασσα, δεν την αγαπώ απλά, τη λατρεύω. Κι είναι τόσο όμορφο, τόσο πολύτιμο και τόσο αληθινό αυτό που μου γράφεις: πως είναι κι εκείνη ένας από τους χαρακτήρες μου…
Μου χαρίζει ασφάλεια η θάλασσα, με εμπνέει ακατάπαυστα. Το Αιγαίο κυλάει στις φλέβες μου, όπως τόνισε κάποιος δημοσιογράφος και τον ευχαριστώ πολύ.
Η φύση κυριαρχεί στα μυθιστορήματά μου, παίζει σπουδαίο ρόλο, με βοηθάει να εντοπίζω μαγικά στοιχεία παντού. Βοηθάει και τους χαρακτήρες των βιβλίων μου να ανακαλύπτουν πηγές του εαυτού τους.
Δε χορταίνω να υμνώ την Ελλάδα μας. «Μυρίζω» το κάθε μέρος, «παρατηρώ» τα χρώματά του, αφουγκράζομαι τους ήχους και τις ιδιαιτερότητές του.
9.1)Αν η ιστορία αυτή ήταν ταινία, ποιο τραγούδι θα ακουγόταν στους τίτλους τέλους;
«Dance me to the end of love».
Παρόλο που ο Λέοναρντ Κοέν εμπνεύστηκε αυτό το τραγούδι από το Ολοκαύτωμα, πιστεύω πως κατά βάθος εξερευνάει απόλυτα τη φύση της αγάπης.
Γι’ αυτό δε γεννηθήκαμε; Για να χορεύουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, αγκαλιά με την αγάπη;
10.) Όταν τελειώνεις ένα βιβλίο, πώς αποχαιρετάς τους ήρωες σου; Έχεις ένα μικρό τελετουργικό ή μια σιωπή που κρατάς για εκείνους;
Αναστενάζω βαθιά. Αναστεναγμός ανακούφισης κι ευτυχίας είναι, καθώς χρειάζομαι έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα.
Όταν γράφω το τέλος ενός βιβλίου, όταν φτάσει επιτέλους η λύτρωση, αισθάνομαι περηφάνια για τους ήρωές μου. Δεν τους αποχαιρετώ. Ζουν για πάντα μέσα μου.
Σωπαίνω μονάχα. Και τους χαμογελάω.
11.) Πιστεύεις πως η ελληνική λογοτεχνία βρίσκει ξανά τη φωνή της τα τελευταία χρόνια; Υπάρχει κάτι που σε εμπνέει στους νεότερους συγγραφείς;
Το μέλλον του βιβλίου στην Ελλάδα δε με τρομάζει, παρόλο που οι Έλληνες δυστυχώς δε διαβάζουν τόσο όσο άλλοι λαοί. Υπάρχουν ικανότατοι εκδότες, ικανότατοι συγγραφείς και βιβλιοπώλες κι ένα κοινό που «διψάει». Τους ενώνει το πάθος για την ανάγνωση, γι’ αυτό κι οι προοπτικές του όσο σκοτεινές κι αν φαίνονται καθώς το βιβλίο έχει να αντιμετωπίσει τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα social media και την έλλειψη χρόνου, θα συνεχίσει να παίζει σπουδαίο ρόλο, δε θα μείνει στάσιμο, θα συνεχίσει να εξελίσσεται, να αφήνει τα σημάδια του στην ψυχή των αναγνωστών.
Στους νέους συγγραφείς με εμπνέει το ότι έχουν κάτι να πουν πέρα από στερεότυπα με τον δικό του τρόπο ο καθένας, με συγκινεί η αθωότητά τους, η ποιότητα της γραφής τους.
11.1) Αν ξεκινούσες σήμερα, τι θα ήθελες να ξέρεις από τότε;
Πως πραγματικά αξίζει να ρισκάρεις και να ανασαίνεις την κάθε μέρα, την κάθε λέξη, την κάθε επαφή, χωρίς φόβους κι ανασφάλειες.
12.) Αν μπορούσες να αφήσεις ένα μήνυμα στους ανθρώπους που διαβάζουν τα βιβλία σου, ποιο θα ήταν;
Να κλείνουν παιχνιδιάρικα το μάτι στη ζωή.
Και να αναζητούν την αστερόσκονη.
Αυτή που βρίσκεται κρυμμένη μέσα τους.
Να επενδύουν στην αγάπη. Είναι η μόνη που μας επιτρέπει να πετάξουμε στα ουράνια.
12.1)Τι σημαίνει για σένα η αγάπη των αναγνωστών στα social και στις παρουσιάσεις σου;
Είναι η αίτια για την οποία γράφω, είναι τα πάντα μου. Η σχέση μου μαζί τους δεν είναι απλά υπέροχη, αγγίζει το όνειρο…
Και δε διστάζω πια να ομολογήσω πως ένα κομμάτι της αγάπης της μαμάς που έχασα τόσο μικρούλα, της γυναίκας που δε γνώρισα ποτέ, το αντικατέστησε η δική τους η αγάπη.
🩵
Μια συνέντευξη που μοιάζει με ταξίδι στα πιο τρυφερά μονοπάτια της ψυχής.
Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη γράφει ιστορίες αγάπης, δημιουργεί αναμνήσεις και αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της, στις καρδιές των αναγνωστών της.
Και κάθε σελίδα της είναι μια μικρή βουτιά στο φως.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου